Toch nog een voorjaarsgedicht
Daar sta ik dan – leeg en berooid, moet mijn trieste
morgen vullen – van niets kundig, besluiteloos.
Mijn lente kent nog weinig vormen, dient zich
nog met rampspoed aan.
Niet getreurd – ooit vinden vlinders eerste bloemen,
willen vogels lustig zingen - ontspruiten knoppen
aan de bomen - maar het doet nog altijd zeer.
Wil het voor mij wat gaan worden, dient de pijn alras
vergeten, het gordijn voorgoed opzij – opdat het licht
zal binnentreden - ik ontwakend uit mijn zorgen.
Dat ik jou beminnen zal in een dans van louter liefde
- waarin ik van ons weten wil - tot wij meer dan
vrienden zijn - geborgen.
10 maart 2012
No comments:
Post a Comment