Brilliant trees

Brilliant trees

Song David Sylvian op gelijknamig album

In nevels weet ik geen oorspronkelijke tijd.
De gedachten moeten zich nog hun duidelijke
vormen bedenken – zuiver te leven of in een
draaglijker sterven.

Ik zie de bomen en weet van geen aarzeling
– een torenhoog besluiten, een neerwaarts
buigen van het licht – alles weet zich
gefilterd tot een onmiskenbare vrede.

Kan de dood dan ook vreugde brengen? Ik
zie jou kijken en zie de liefde – een evenwicht
tussen het zwijgen van de woorden. Jij bent
er nog, misschien dezelfde voor altijd.

Ik reik naar een onovertroffen hemel, ik grijp
met mijn vingers in de lucht, ik wandel op de tast.

Voelbaar herken ik mijn laatste aarde. Te worden
wie ik eigenlijk was – een kleine moeite, een
laatste ogenblik.

Ik wuif met mijn laatste letters en galm een nieuw
verleden in – een stem verlaten in zijn laatste
klanken – maar opwaarts echoend in de
roeping van zijn vertolker – een bloem
nabloeiend in het hoogst van zijn zomer...

Ik nog bestaand in de kantlijn
van mijn diepste overtuiging
ijlend tot in het laatste
diminuendo –

zondag 12 januari 2014