DIT ENE

Dit ene

Het begint met het kwetteren van mussen, die
gezelligheid, die herhalende wind door de
bladeren, zo werd de ochtend grijzer dan
voorheen, jong oud te noemen, een
bezorgde ouder.

Wat nog kan, moet nog, staat open voor kansen
en toch. Het tegelpad onbetreden, alles de zoete
geur van rust na regen, de nacht nog ten
teken van voorbijgegaan leven.

Het sust, kent weinig beloften, knikt goedmoedig,
ligt verlaten, wenkt uitnodigend. De kleurige bloemen
wachten op welkom, op verheugd, op stralen. Er

is geen tijd als deze, een wordt vervolgd voor
later. Wie zal haar het eerst gaan lezen? –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
tuin Egmond aan den Hoef,
donderdag 12 juli 2018