NOOIT AF

Nooit af
Uitgewerkte I-Phone opname

De tuin heeft haar masker afgezet, haar
ware aard getoond – haar bloemen terzijde
geschoven, de zachte zijde van de silenen,
de klaprozenblaadjes als crêpepapier
tijdloos laten wegwaaien.

Dat soort leedvermaak van een
voorbijgaande zomer. De lucht blond
van het grijnzen, de schrille

naakte zon.

“ Wil je mijn handschrift niet uitproberen? “,
vraag je , “ Wil je niet alsnog liefde een hele
tuin laten beslaan? Er is veel ruimte. Zie
de proberende merel. Hij kan nog
van alles doorzien.

Ik houd mijn vragen open, schrijf “ Dood “ op

een steen waaronder de verpletterde slak zijn

huisje brak bruusker dan mijn voetstap ooit

bedoelde. Elk vorm van plotseling groeit een
boom gevuld met eigen schaduwen tot

een weergaloos einde.

In dit ongerijmde keffen kauwtjes
meedogenloos naar een zelfbevochten
slaapplaats. Vanwaar dan die leegte? –

Elbert Gonggrijp,
tuin Egmond aan den Hoef,
woensdag 27 juni 2018