IETS VAN ZICHZELF

Iets van zichzelf

Brave wolken stomen bedaard als trage schepen door

de leigrijze nacht. Mocht er iets van regen zijn geweest,

dan klam en bijna weer verdwenen, een geurige deken.

Misschien zochten wij iets dat zich stilhield, voorbij
onze dromen, iets dat zich verborg, zich bewoog

onder de struiken, de stilgevallen wind.

Misschien zochten wij iets wat niet bestond, wat wij niet

bezaten. De tuin ademde ervan. Hoe wij er het ritme van

dachten te voelen, nauwelijks hoorbaar nog. Misschien
vond het pas later plaats, toen wij nog sliepen,
mompelde het wat voor zich uit.

Hoe kon het anders hebben geklonken nu het zoveel
dichterbij was dan wij nu, nu het zich niet verroerde,
onzichtbaar voor onze ogen. Ik moet je erin hebben
gekend zoals een kind zijn eerste letters, nauwelijks
begrip, nauwelijks samenhang.

We hoeven ons niet druk te maken hoe spoedig
de dood, het tikken van de regen, toevallige
toevalligheden. Wij waren voorbij voordat 
wij het wisten –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 31 juli 2018