Relatief
zomer, tot waar ik ben, hier, aan deze tafel,
wachtend op geduld, luisterend naar het
verraderlijk ruisen van de wind.
wachtend op geduld, luisterend naar het
verraderlijk ruisen van de wind.
Je
zou willen dat dit afkomt, maar
het gaat steeds voorbij, van bladzij
naar bladzij een nieuw begin.
het gaat steeds voorbij, van bladzij
naar bladzij een nieuw begin.
Er
is geen huilen, enkel gebrek,
hoezeer je het ook had zien
donderen, daar in de verte.
hoezeer je het ook had zien
donderen, daar in de verte.
Het
is een aanhoudende vraag.
Waar je bent gebleven weet niemand.
Ondertussen roeren zich de
Waar je bent gebleven weet niemand.
Ondertussen roeren zich de
rumoerige
insecten.
Alles
relatief –
Elbert
Gonggrijp,
tuin Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 juli 2018
tuin Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 juli 2018
5 comments:
Onvolledig, geen druppels van betekenis.
In de verste verte niet.
Mooi gedicht.
Mijn gedichten hebben regelmatig de vorm van een dagboek waarbij ik daardoor in herhalingen val. Maar dan wordt het bouwen met de bouwstenen die je hebt, een graai uit de doos die poezie heet. Zoiets als met blokken bouwen bij LEGO...
Dit gedicht geeft een ervaring weer die ik, ernstig ziek en zwaar onder morfine, beleefde. Voelde bedreigend. Hoe is dit voor jou Elbert?
Leuk lieve Fredi verrast je hier weer eens te zien! Wat de ervaring betreft die ik tracht te omschrijven: ik maak mij ernstig zorgen over het huidige weer, zelfs het huidige klimaat. Ik heb mij daar zeer druk over gemaakt en kon aan haast niets anders denken. Nu ben ik bezig het maar naast mij neer te leggen. Ik kan er persoonlijk toch weinig aan doen, de wereld niet redden. Ik wil weer genieten van de dingen zoals ze zijn zonder teveel zorg over de toekomst. Dus heb ik vrees, voelt dit bedreigend? Ja, maar ik probeer het dus los te laten anders word ik een Atlas...
Lieve groetjes,
Elbert
Post a Comment