WITTE RUIS

Witte ruis
Voor de liefste

Geluk is een kledingstuk dat in de kamer is blijven

liggen en jij die je elders telkens hebt omgedraaid,
in diepe slaap. Daarop te wachten voordat ik naar
boven ga, maar zoals het nu is – zo terijde en
terloops als jij nu bewusteloos de liefde.

Stilte maakt van uren ruim de tijd, een herhaaldelijk
tikken, een absoluut soort leegte waartegen niets lijkt
bestand. Zo heeft de nacht ons gewild, van alle
kanten omringd, een kamer die je aankijkt
met de vragen die jij bedoelde.

Ik kan jou dichterbij bedenken dan ik schrijven kan,
het is meer en minder dan dat, min of meer dan ik heb
je lief. Echter, waarheidsgetrouw. Ik zou naar boven

kunnen komen om je uit te proberen, maar ik

laat je zo voorlopig.

Wat ik voor je voel zoveel ouder dan het vroeger

waarover wij nu nog praten, hoe zou het daar zijn,
waar het pad ons vond tot teerbeminden. Het

raadsel duurt een stille kamer, oorzaak en

gevolg, jij de onschuldige witte ruis –

Gedicht + Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
maandag 23 juli 2018