DORST

DORST
Duindagboekgedicht 105

Uitgewerkte I-Phone opname

Buitengesloten. Verwaaiend in het oude licht.
Te moe om op te staan. Een uitnodiging voor
paarden, maar wat zou het. Niets treft blaam.
Het blijft steken in zijn totaal onverschillige
houding, in zijn zwartgallige voorover

vallende schaduwen.

Neem het hem niet kwalijk, houd een zekere
afstand, laaf je aan het beeld, geef het zonodig
water. Het duin maalt er niet om of smeekt
het je. Ofschoon de Meidoorn de dorre
bladeren, het blonde zand zijn
verblekende grassen.

De Kruipwilgen wenken in stilte, accentueren
dit eenzame landschap met heimwee, honger en
dorst. Raak niet in paniek, maak je geen zorgen,
maar laat het. Zoals het altijd ging, zoals het

zich altijd weer later. Wees gerust. Het
behoeft slechts een zekere kalmte –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
Kolenpaadje,
maandag 2 juli 2018