SLOTAKKOORD

Slotakkoord

Een lui landschap van steeds meer willen blijven
liggen, zo’n avond waarin het licht zich verdicht,
wegebt, stilvalt. Hoe ver het ook reikt, hoe
meer het daar ligt, hoe leger het wordt.

Hier verdiept een zomer zich in het laatste kijken,
hier luiden geluiden hun einde. Vogels ver weg tot
de laatste noot, het versterven, een zo duidelijk
verdwijnen. Wat blijft is het vergeten.

Hier wordt kalmte een herhaling van zwijgen, ruikt
gras weer naar zijn heimwee, naar een vroeger, het
zachte wuiven. Mijmeren voltrekt de laatste uren
in rake schaduwen, een uiteindelijke finale.

Ik hoor het ostinato van langgerekte
salvo’s – sabelsprinkhanen in de naderende
avond. Hoe gelukkig maakt ongelukkig
nu zij zich niet laten traceren –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
PWN duinen De Egmonden,
zaterdag 14 juli 2018