LUCHTLEDIG

Luchtledig

Zonder vooruitzicht, zo’n zomer, honger naar dorst,
honger naar jou en mij, zo dichtbij, eindeloos blijft het
zich herhalen, het ordenen, een immer woekerende
voortvluchtige tuin. Soms wil het vertrouwd, meer
dan jij en ik, meer dan liefde.

Omdat je het wilde begrijpen, de scherpe schaduwen,
dat felle licht, dat voortdurende verblijven, daarom
wilde je het. Het is meer dan iets, het is nergens,
waarom zou het duiden je zoveel meer. De zon,

de ontbrekende wolken.

Onbarmhartig als het een idee had, een toereikende
gedachte. Het gebeurt trage hommels, nerveuze vlinders,
koortsachtige libellen. Niets van belang, het wacht,
maar waarop, het zal, maar waarom. Ongedurig
de wispelturige wind –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
tuin Egmond aan den Hoef,
woensdag 18 juli 2018

Gehakkelde Aurelia