Ja, ik wil 2

Facebook

Ter plekke gedichten 12
JA IK WIL

maar in hoeverre. De bomen verdringen zich
in dromerige lanen en verliezen het zicht op
een daadwerkelijke toekomst. Ik schop de
lamlendigste bladeren. Zij zullen zichzelf
weldra vergeten.


En jij in het geheel? Nog net zo dichtbij als
de ranke paarden? Hun adem, hun lijf? De

mistige deken van een vredige morgen? De
stilte van een bevroren belofte?




Er is een sprake van voortvluchtige ganzen. 

Zij moeten zich haasten voordat zij zich
bedenken.. In hoeveel drang moet ik
heimwee herkennen?

De maaltijd staat klaar. Het Woord er nog even
tussen door, de vork al vastbesloten. Ogenblikken
die argeloos hetzelfde beogen: jij met lange tanden,
ik nog nooit zo mateloos.

Ondertussen grauwt de gietende lucht. Nog net
geen kille striemen, nog niet met ijzeren hand.

Wij hebben ons huis tot onderpand, een vesting
van stoelen, banken, gastvrije kamerplanten.

Maar de liefde? Zij kan, als het wil, altijd.
Moet het weifelen, dan geheid? Weet het zich
zeer zeker, bewijs! Maar op het eind - beducht:
verleid - een ring, een ja, ik beloof, ik wil –

En dat dan alles alvorens te weten? De zuinige
zon denkt er het hare van, de tijd moet nog aan
het voorval wennen. De kerk kan weer uit de kast.
Een boek vol zilverwerk. Vlechten in het haar.

De fazant wacht op zijn jacht. De aarde oud van
vette klei, de brede voor onvoorbereid op nieuwe
oogsten. De stoppels tot een grijs verleden.




Ja, ik wil. Wat is daarop uw daadkrachtige
antwoord? Een innig landschap om elkaar
te leren ontginnen - het maaiveld, de geest,
de laatste legakker van voorheen. Zoek
mij maar waar ik ooit geboren ben

– niemand zo onduidelijk met zo'n
ondoorgrondelijk alibi –







woensdag 16 oktober op donderdag  2013