Ja, ik wil 3

Facebook

Ter plekke gedichten 12
JA IK WIL

maar in hoeverre. De bomen verdringen zich
in dromerige lanen en verliezen het zicht op
een daadwerkelijke toekomst. Ik schop de
lamlendigste bladeren. Zij zullen zichzelf

weldra vergeten.

En jij in het geheel? Nog net zo dichtbij als
de ranke paarden? Hun adem, hun lijf? De

mistige deken van een vredige morgen? De
stilte van een bevroren belofte?




De maaltijd staat klaar. Het Woord er nog even

Tussen door, de vork al vastbesloten. Het ogenblik
dat hetzelfde wil beogen: jij met lange tanden,
ik nog nooit zo mateloos.

Ondertussen grauwt de gietende lucht. Nog net
geen kille striemen, nog niet met ijzeren hand.

Wij hebben ons huis tot onderpand, een vesting
van stoelen, banken, gastvrije kamerplanten.

Maar de liefde? Zij kan, als het wil, altijd.
Moet het weifelen, dan geheid? Weet het zich
zeer zeker, bewijs! Maar op het eind - beducht:
verleid - een ring, een ja, ik beloof, ik wil –

Wat is daarop uw daadkrachtige antwoord?
Een innig landschap om te ontginnen – het
maaiveld, de geestgrond, de legakker
van voorheen.

– niets zo onduidelijk als mijn
ondoorgrondelijk alibi –




woensdag 16 oktober 2013