Ja, ik wil

Facebook

Ter plekke gedichten 12
JA IK WIL

maar in hoeverre. De bomen dringen in dromerige
roesten en verliezen steeds meer zicht op een
daadwerkelijke toekomst. Ik schop de lamlendigste
bladeren. Zij zullen ons zeker vergeten.

En jij dan in het geheel? Even nog niet zo dichtbij
geweten, jouw verstand op ranke paarden en de
tijd op bevroren boerenkool. Wat zo het eerst te
zullen eten? Liefde het allerlaatst dessert?

Er is een sprake van voortvluchtige ganzen. Ik
ken hun reikwijdte niet. Zij moeten zich haasten
voordat zij zich bedenken. Met hoeveel heimwee
moet ik hun drang herkennen?

De maaltijd staat klaar om aan te schuiven. Het
Woord er nog even tussen door, de vork al
vastbesloten. Ogenblikken blijven argeloos
hetzelfde beogen: jij met lange tanden, ik nog
nooit zo mateloos.

Ondertussen grauwt de gietende lucht. Nog net
geen kille striemen, nog niet met ijzeren hand. Wij
hebben een huis tot onderpand, een vesting
van stoelen, banken, gastvrije kamerplanten.

Maar de liefde? Zij kan, als het wil, zoals altijd.
Moet het weifelen, dan geheid? Weet het zich
zeer zeker, bewijs! Maar op het eind - beducht,
verleid - een ring, een ja, ik beloof, ik wil –

En dat alles alvorens te weten? De zuinige
zon denkt er het hare van, de tijd moet nog aan
het voorval wennen. De kerk kan weer uit de kast.
Een boek vol zilverwerk. Vlechten in het haar.

De fazant wachtend op zijn jacht. De aarde
oud van vette klei, de brede voor onvoorbereid
op nieuwe oogsten. De stoppels tot verleden.
Ja, ik wil. Wat is daarop uw daadkrachtige
antwoord?

Een innig landschap om elkaar opnieuw te
ontginnen - het maaiveld, de geest, de
de laatste legakker van voorheen. Zoek
mij maar waar ik mijzelf ooit geboren ben

- niemand zo onduidelijk met een even
ondoorgrondelijk alibi - hoezo, eeuwige
trouw?



Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, woensdag 16 oktober 2013