DÜRER

DÜRER
Introspectie aan een vijver

 

Overtallig onkruid in een hoek gedrongen had zijn
vroegere oog ontloken.  Ik verdenk zijn ijdelheid
tot een werkelijker renaissance op zijn Duits.

Ik spits mijn zintuigen op een dergelijke wijze
aan de rand van mijn verstilde vijver. Niemand
kijkt zoals ik kijk.  Het zijn de vergeten details
van halsstarrig blijven.

Hoe natuurlijker had de wereld destijds haar
uiterlijk des aanschijns? Ik zocht het tussen de
vele grassprieten opzij een heel stilleven.

Voor even naar een open geest. Ik verkavel
aan ruimte geen gebrek. Het kan nog altijd in
het vizier. Er is geen tijd dezelfde, het is zoveel
nu als een zeker feit.

Ik teken het op en schilder het gedicht tot

een tierig levend wezen, een voortdurend
ik-besef van groene vingers en geduld –

 

@ Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  dinsdag 19 mei 2015
@ Foto's: Elbert Gonggrijp,  mei 2015

Zelfportret en stilleven: Albrecht Durer (21 mei 1471 - 6 april 1528)