LEEG GEDICHT

Leeg gedicht

Een nacht die onverhoeds zijn golven
uitrolt: vlak voor mijn voeten, ruimte die
zich uitstrekt, stuk slaat,wegvloeit, broze
bellen schuim ophoest.

Dit bedoelt stilte: het gaat voorbij elk
verstand, raakt aan het kijken zover het
duister reikt. Alles valt toe te eigenen,
maar net zo goed te negeren.

Het draagt een jas van oneindige
sterren, een huis vol met breekbaar
interieur, sterfelijke mensen. Er
bestaat weinig mededogen.

Je ogen lief, die doorgrond
ik niet zolang het leven hier
zo absent, nog moet –

Elbert Gonggrijp, 

Egmond aan den Hoef, 

vrijdag 17 november 2017