Saturday, October 20, 2018

RECONSTRUCTIE

Reconstructie
Uitgewerkte I-Phone opname


Wat je niet ziet, en toch. Een leeg bed en jij, een
klok de kille cijfers, een kat onverschillig in zijn slaap.
Hoe word ik ooit weer mijzelf nu ik mijn ware aard
niet herinner, nu ik het heden wankel en
de gedachten schimmen.

Het verleden en heden schuren als tectonische platen
langs elkaar. Alsof alles wat ik eerder bedacht een loos
gevoel, een open ruimte. Het kind in mij heeft ooit het
licht gezien, was liefde omdat het zo wilde.

Ik zoek mijzelf in verloren voorwerpen, voorbije fossielen,
ik zoek mijzelf in allerlei paperassen, elk mogelijk handschrift
Zo absoluut afwezig was niemand ooit hier, zo dolende,
zo mijzelf vermist.

Dat ik hier weer terug zal komen is een feit, maar
het blijft nagaan naar de juiste omstandigheden waarin
ik mij zoal aantref tot het juiste ogenblik van het
mijzelf opnieuw uitproberen –



Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 20 oktober 2018

2 comments:

Hilly Nicolay said...

Precies zoals zal het was, zal misschien niet worden.
Nieuw is er wel in alles, een cyclus.

Een hartelijke groet.

Elbert Gonggrijp - dichter (1965) said...

Lieve Hilly,

eigenlijk was dit een autobiografisch en depressief gedicht waarin in mijn zoektocht naar mijzelf probeerde te weer te geven. Maar in feite vindt iedereen zichzelf steeds opnieuw uit als hij of zij zich bewust van is....