EEN SPROOKJE VAN MAJA COLIJN

ER WAS EENS..( met dank aan Vlinderwindekind Kerima Ellouise )

In het land hier heel ver vandaan luidden de klokken, dat was niet zomaar, aan het luiden kon je horen, dat er een prinsesje was geboren. De bevolking stroomde uit, dromden even later samen op het paleisplein en zongen.. Ze zongen net zo lang, tot de koning op het balkon verscheen met het frêle prinsesje in zijn armen.

De koning huilde, en sprak; "Er is iets mis met deze prinses, ze is zo wit als een melkfles, haar hart is van kristal en haar ogen zijn van glas."

Er viel een stilte, zo stil dat je een koningstraan kon horen vallen. De koning sprak verder; "Ik zal haar in de watten leggen, zodat ze nooit breken kan!" Daarop volgde een applaus, en vele verjaardagen, echter niemand kreeg de prinses in al die jaren te zien, niemand wist hoe ze eruit zag, of ze goed kon leren, ze werd achter de veilige paleismuren gehouden.

**********

Daar groeide ze dus in stilte op, klassieke muziek met hoge tonen kreeg ze niet te horen, men was bang dat ze breken zou. Op een dag, tijdens een staatsbezoek, hoorde het prinsesje , die in een geluidgeïsoleerde kamer zat, toch opeens muziek wat bedoeld was voor de hoogwaardigheidsbekleders, het was zo mooi, dat ze de waarschuwing vergat dat muziek haar breken kon, ze daalde de trap af, liep de lange gangen door, tot aan de concertzaal en zag de allereerste jongeman van haar leven . Hij speelde fluit, zo mooi, dat ze meteen verliefd werd, hij zag haar ogen en floot, floot, tot haar kristallen hart brak.

Geschrokken hield hij de zijne vast, stopte met fluiten en keek in haar ogen die van schrik vergrootglaasje werden. Ze zag hem als door een verrekijker, zo dichtbij, zijn irissen, het kuiltje in zijn kin, en raakte in paniek. Ze rende en rende, terug naar haar veilige geluidsdichte kamer en keek in de spiegel, ze zag niets, ze was niets, ze voelde zich niets, haar hart was echt gebroken.

Jaren gingen voorbij, soms sliep het prinsesje maanden achter elkaar niet. Tot op het moment ze heel even wegdommelde, met streling door haar haar werd gewekt door een fee, die zei dat ze een wens mocht doen.

Ze dacht even na en zei; "Ik wil gezien worden, ik wil nooit meer zonder geluid, nooit meer , ik wil dat mijn gebroken hart heelt, dat de fluitist mij ziet, net zoals ik hem, ik wil gewoon nooit meer zo breekbaar ogen." De fee nam haar wens mee, en de volgende dag lag er een briefje op haar bureautje, er stond te lezen:

Ga vandaag om twaalf uur naar de hoedenmaker, en zing hem jouw vraag,
doe het niet vaag, stel hem vandaag! Het was haar glashelder wat ze moest doen

 ze ging, en eenmaal daar zong ze..

Toe, maak mij een hoedje met veertjes of voile, het mag ook een satijnen zijn jij kiest de kleur die bij mijn ogen past ik zet `m verguld op en neem het in dank voor je af..De hoedenmaker keek haar aan, en wist meteen, dit is de prinses waarvoor ik tijdens dat staatsconcert floot, waardoor zij brak.
Hij floot;"Ja, ik maak haar de mooiste hoed van glas, het past bij haar ogen en bij haar hart, ik smelt met liefde alle barstjes aan elkaar, ik vulkaniseer, met haar, voor eens en voor altijd, zonneklaar."

En zo leefden ze nog lang en gelukkig.

 

 

Maja Colijn,  woensdag 12 november 2014