HET ZOU -

HET ZOU –

Voor mijn allerliefste Conny

 

Raak mij aan, het is liefde, het is een toegeeflijk lichaam,
het zijn jouw toereikende handen, de milde ogen van

het altijd voortaan. Dat ik zou bestaan, omdat jij dat
van mij wilde. 

Geen moment verloren om zo uitverkoren bij elkaar
te behoren, alsof het nooit anders had gekund. Wij
draaien dezelfde baan, wij waren de onafwendbare
onontkoombare vreemden tot wij nader. 

Ik heb geen vragen als ik in je ogen kijk. Het kan nooit
anders, wij hoeven slechts het halve woord, wij
begeren dezelfde taal, wij hongeren ons uit,
wij weten ons zo hopeloos dichtbij elkaar. 

Het is zo mondeloos. De lippen zoenen de vrede,
de uiteindelijke stilte. Jij mag, jij mag zo graag
zo naast, ik wil je eveneens, tot hoever kunnen
wij ooit zonder.  

Wij zijn onszelf zo tot op de dag van vandaag. Hoe
had dit ooit anders gekund dan nu. Ik ben geen
vraag, jij bent zo absoluut. Had ik je ooit nooit,
dan was het resoluut de lege leegte. 

Maar jij bent er zo bijzonder alsof het nooit
beter. Er is geen als, er is een gewoonweg
gegane weg. Jij tot hier, een plaatsbepaling,
maar het weggelaten waarom. 

De zon schijnt en de tijd verliest haar kleuren.
Stond hier dan werkelijk te gebeuren terwijl
ik nog nooit van beter wist? Jij stond, jij wist
mij nergens van.

De wind in mijn haar. Ik laat los in later liefde,
ik vind jou erin terug. Wie zal ik hebben dan
jouw uiterste zelf als ik hier gekozen werd?

De sterren, de volle maan en een zekere
vloed. De tijd, de meest ondoorgrondelijke
tijd. Kan iemand mij ooit zeggen waarom,
waarom toen en nu hier –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 14 november 2014