Playground

Playground

Wie doet mij de merel na, een donkere toets aan de
heimelijke nacht, kompaan tussen de stille twijgen.
Ik vind mijzelf zo zoet, verblijf de overijverige slaap.

Alsof er geen boodschap meer hoeft te moeten. Krijgt

het ooit vleugels of verzint het een gestalte?

Hij en ik, wij zijn het, wij vergezellen de troubadour

de wijde wereld rond, uiterst vilein, hoofs de schone
dissonanten. Of je zult bezwijken. Ik ben weg zodra

 de weloverwogen tijd, het eerst doemende licht.

Jij mist mij en ik verbaas mij nergens over. Hoe vertel

ik jou het zonder meer, vanwaar die klinkers, die meest

gehoorde gewoonte. Hier ligt het kleed, hier wil vrede.

Hier reikt mijn hand. Hij wijst het je, zie de merel

voorbij de vraag –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  dinsdag 17 maart 2015