GALERIJ

GALERIJ
Duindagboekgedicht 127
Foto @ Conny Lahnstein
Notitie

Dwalend vertoeven in een stilgezette tijd.
Grazig de luwte, het groene lover. Tot stilstand
te komen in het gezamenlijk oponthoud,
pais en vree alom.

Waar de duinen ruig en stuurs, de eindeloze
verte, hoeft hier niets over, blijft alles praktisch 

hetzelfde. De alledaagse beslommeringen, een
oase van niets te hoeven.

Aan beschutting bestaat er meer dan genoeg.
Het vertelt geruststellende verhalen van ooit, het 

ritselen van het gras, de bomen, van ergens
thuis te zullen komen – 

Elbert Gonggrijp,
PWN Duinen Bergen aan Zee,
woensdag 5 juni 2019