KERVEN

KERVEN
Snelgedicht voor mijn vriendin Conny
en voor Elly de Waard

Het zijn mijn ogen waar je niet omheen kan,
die je telkens ontroeren. Kan ik erom lachen?

Ergens schreef een vrouw een gedicht aan
een dochter en een moeder – inlegvel
vergeeld in getypte letters.

Deze bundel dient terug naar wie haar
achteloos bewaarde en hem van eigenaar
verruilde. Buiten denk ik mij Orion dichterbij,
blikkert Betelgeuze rood van gesternte.

Of ik mijn ik weg kan schrijven in wat ik
mij zoal idyllisch mijmer. De mollengang
moedwillig plat te walsen. Hij kan zo
snel wel vluchten. De ogen van de Vos
oplichtend in de nacht wachten op
hondenvoer. Zo hou je haar tam
en in de gaten.

Het gras laat haar halmen in aren los,
kafjes verloren in de wind. Heb ik in alles
dan het nakijken? Wat je aan jeugd en
verleden niet kon vertellen doordrenkt

een huidig gesprek.

Het is de liefde die de hoogste
ogen biedt, hoe pijnlijk ze ook
kan knellen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  vrijdag 25 november 2016

Runentekens op de Rök stenen te Zweden