ONBEWOGEN

Onbewogen

Dit doet de zee – als een branding die het natte zand
ribbelt ongeacht de vlammende zonsondergang
het bij andere details te laten – nergens af, een
vreemde taal die zij al oneindig malen sprak.

Zij glimt ervan – in sterfelijk licht opgelicht, als was
zij voor even heer en meester – aan een voetstap het
vervuilen, aan een uitgelaten hond een spelbreker –
maar zij vereffent zich keer op keer.

Als de woeste golven tot bedaren komen. Bladgoud
haar koninkrijk van weerspiegeling – onbewogen
het beeld voor onuitgesproken dromen. Zij blijft
liggen waar zij ligt – zij verdwijnt zoals de zee
het beschikt.

Heb ik niet een eender gemoed
te ervaren – hoe je bestaat wat men
karakter noemt, maar des te
wispelturiger?

Wat schelpen, wat woorden
in het zand, in het op en neer
gaande getij – hier zo te
bestaan alsof het zich altijd
zo heeft gewild –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 23 november 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  strand Egmond aan Zee,  dinsdag 22 november 2016

Muziek David Sylvian " Nostalgia "(CD " Brilliant trees ", 1984)