STEM XXVI

Stem XXVI

De dodelijkste kus leek een Judaskus. Dat was het dus. Er was niets
meer toen je jouw adem uitblies, niets minder dan een vergeten
lichaam, een bevroren nu dat ik niet meer met jou verstaan
kon. Zo stijf en kil. Een moeder in haar mooiste jurk.

Veinsde ik nog liefde toen ik het voor je het allerlaatste probeerde?
Ik wist mij er niet van te vergewissen welk seizoen dat ik je zou
missen. Het moet koud geweest, de katjes aan de Hazelaar
en iets van een bleke zon.

Zover ik het mij herinneren kon. Maar ik stierf met je mee en
heb dit vele malen moeten herhalen. Het ongeloof maakte
mij doofstom en ik struikelde over mijn gedachten. Hoelang
ontbrak het aan mijn eigen stem?

Jaren later vang ik een nachtvlinder en koester hem. In het licht
te verdwalen kende ik een eendere daad ooit. In de late zwangere

nazomernacht laat ik zijn leven telkens opnieuw beginnen.

Zoals ik het mijzelf eens wilde –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 25 augustus 2016

Foto van mijn moeder uit het archief