LUTTEL

LUTTEL

Daar waar de dag leek te zijn begonnen,
verdronk zij al in haar licht, dempte zij
haar daden. Ik telde de stenen van de
paden en zag hoe de Verbena nog
dacht te bloeien.

Maar ze knakte. Onder de zachte klanken
van Kopland keerde ik onverrichterzake
terug bij de woorden die ik zorgvuldig

mij zonet had toegedacht.

Ze bleven hangen, ze stokten, stierven
onder mijn handen. Ik luisterde nog even
naar ze, maar sloot uiteindelijk het
gedicht zoals de schemer.

Het was af, maar hoe meewarig
legde ik het terzijde – alsof er niets
gebeurde toen ik het schreef,
alsof alles al eens eerder –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 30 november 2016

Foto Elbert Gonggrijp, huiskamer bij schemer,  woensdag 30 november 2016