ZACHTJESAAN

ZACHTJESAAN
Voor mijn liefste Conny

Het is de stilte die jou zo achteraf, die om jou heen, die jij
nu niet. Jij ligt daar zo omgewoeld nietsvermoedend tussen
donker en licht. Aan de nacht raakt alles zachtjes aan,
van en in jou doordrongen.

Ik daal behoedzaam de traptreden af, om weer iets met
met jou aan te kunnen vangen terwijl niets erop wijst dat ik
je stoor, jij slaapt wel door, draait je hoogstens op een andere
zij, er is nog zoveel te vergeten.

Daar sta ik dan, in een huis dat zoveel groter dan mijn kind
ooit bevatten kon. Ik wakker mij door haar vele bedaren heen,
ik ontcijfer haar voormalige taal. Zij is de moeder van de vele
oude geschaafde wonden.

Als ik jou nu eens niet zo had gevonden, hoe werd ik mij ooit
even eender zo verlangend en alleen? Nee, zo mag je het niet
denken, wat zich geschiedde kende nooit iets zonder ons twee,
zelfs als zou het ons net zo goed hebben kunnen doen missen.

Ergens wil de nacht beginnen: als het bange kind dat
badend uit zijn nachtmerrie, het paar dromend van hun
ware liefde, maar nog niet wetend waartoe en waarom.
Een eerste vliegtuig dat ergens onzichtbaar ver weg
het luchtruim zou doorklieven.

Wat is ons zo overig als hier nu? Wat wil jij mij nu je in alle
vertrouwen, hier in al jouw stilte, nu je alle dekens voor jezelf?
Het is koud inderdaad en zelfs ik beaam het. Hoe had jij mij
nu zoveel graag anders gewild nu ik mij niet meer dan
een open einde? In jouw slaap gebeurt het terwijl ik je –

Maar ik kan mij daarin
wel degelijk vergissen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 2 november 2016
Foto @ Elbert Gonggrijp,  december 2014,  model Conny Lahnstein