TRAJECT

(Een experiment vol associaties)

TRAJECT

Het ligt voor mij in alle
gelaagdheid die het zichzelf
onderkent. Een ingeprent
droombeeld met de
afmeting van een
later dat er
uiteindelijk
niet toe doet.

Zie het goed, ook al
drijf je jezelf tot noodweer.
Er is geen enkele keer
een nu zoals je nu
die ene deur op een
kier steeds weer tot
een andere kamer
leidt.

Van elke angst bevrijd
de spatten regen wijd uiteen
de ruitenwissers driftig
en de weg bemorst
met vlagerige regen.

Nauwelijks zicht. Je weet
je thuis zodra je het
sein hebt doorgekregen.

Iedereen gaat verder.
De lichten beogen het.
De wielen, de wagens,
het snelverkeer.

Alles met de
voortvarendheid van
willen zijn zo min
mogelijk te
blijven.

Hier ben ik gevangen,
niets houdt mij tegen. Er
kan van alles, zelfs
nu ik in haast.

Het uitzicht nauwelijks
te onderscheiden van
echt, de markeringen
onder ons vandaan
gegleden.

Er wil van alles, maar
wat zal het schelen. De
tijd heeft de tijd en
beleeft haar oneindig.

Omdat zij meereist
tegen elk begrip. Elk hier
en nu een eigen karakter
meegekregen.

Alsof dit beeld erdoor
wordt verzekerd – het
miezert continu en
verzaakt van contouren
beelden te maken
– herfstig van origine.

Een licht dat steeds
grimmiger de wereld
belicht – een soort
woedend wit – een
nergens nog naar toe.

We hebben geduld –
tussen de vele felle
autolampen op het
spoor naderbij te
komen – een stoet
van gelen en roden.

Dwars door de

Kletterende regen –
en niets of niemand
voorhanden om dit
gebrekkig beeld
te verzachten.

Een repetitieve herhaling
zoals de populieren
kalend nader –
en weer langszij.

De vangrail een
voordelige vriend.

Af te slaan, UIT een
pijl om definitief
een vernieuwde
richting zoals je die
eerder nog niet
hebt gekend.

Dit wist je er ooit van. Dat
het ooit weer herkenbaarder
kon ongeacht weer of
seizoen.

Zoals nu kil en koud en
nat van regen, zo van
bar en boos doordrenkt.

Als het geen naam, je
zou haar alsnog bestaan
dankzij de beperkingen
die zij met zich meebrengt.

Steeds grijzer, steeds
futieler alsof het landschap
overig bijna overbodig.

Door de mist nauwelijks
te ontwaren waar ik sta
maar het waait zodat
ik besta in alle
wieken tegelijkertijd.

Kan het straks nog
kaler? De verkeersborden
verwijzen binnen hun
kaders naar kilometers
en plaatsnaam –
vanwaar verblijf ik.

Als ik geen hand meer
voor ogen zie – sust
mijn invalshoek mij
in slaap, wordt
route routine.

De wind schudt
aan de reis – zij
protesteert zover
zij het luchtruim
beheerst.

Wij verblijven inmiddels
verder – hoezeer zij ook
constant op de loer.

Soms is de tijd
een stoplicht om
even bij stil te
staan hoever
jij jezelf bent gebleven –
om te weten dat
het beter is door
te gaan.

Vergeet wat je eerder zag
straks nadert de avond
en de nacht – hoeveel
leegte ligt er dan nog voor je?

De bomen en de struiken
zoeken hun stil betoog
in het verschuilen –
een aanstonds verdwijnen.

Hoe dichterbij nadert
het heden, als het heden
elders te overwegen valt?

Het is de keuze langs
een rotonde om vervolgens
op weg te blijven gaan,
een kans op zich.

Het is wat je ervan
maakt, vergeet wat je ervan
verlangde. Alles bestaat al
als je het maar kende.

Het asfalt glinstert en
glimt in het toegenomen
duister. Het vraagt
erom voorgoed
te arriveren.

De bomen staan meer
en meer op verdwijnen
weg te kwijnen in het
kobaltblauw van
de schemer.

De afstand verkleint zich
en de plannen vormen
ideeën tot nieuwe
beelden hoe het
domein zichzelf
vervult met
ons leven.

De katten gestreeld,
de spullen op orde.

Maar het moet nog in
het hier en nu zonder
al teveel zorgen of
beloften de laatste
kilometers.

O zo vertrouwd dat
wij vaak vergeten hoe
zij ons bivakkeren
bepalen.

Als oude beekenden
genegeerd, onverschillig.

Telkens de eendere
gebouwen, dezelfde
straten als een
baken van herkomst -
daar waar je terugkeert
zoals immer.

Het duister zal niet
baten nu jezelf de
laatste weg.

De flauwe bocht door de
polder – immer het tikken
van de regen, het mistige
weiland.

En zachtjesaan het
welkom te weten, een
plek zoals ik mij
verloren waande.

Tussen de hoge populieren,
gekend, gezocht, zonder
de verwachting af
te wachten.

Elke bocht korter – om
hier te arriveren – hier
vlak voor ons huis
uiteindelijk het
gedicht te verlaten –

Elbert Gonggrijp,  autorit traject Bolsward – Afsluitdijk – Alkmaar – Egmond aan den Hoef, 
maandag 14 november 2016,  reistijd van ongeveer half 5 tot 18.00 uur   
 

Foto wallpaper " Rain on a car window screen "