VERLOREN DAGEN

VERLOREN DAGEN

Aan kleur ontbroken dat zelfs denken enkel denken,
dat schrift schamel een pen ontbreekt. Hagel striemt
ongedurig putten in de vijver, alles moet weer meer
van binnen dan van buiten.

Wat zegt mij het licht in dit gedicht. Het ontbrak mij
aan alles, het kortte zich in, het raakt vleugellam,
beelden die verdwijnen in een steeds vaker
moeten gissen dan het beter te weten.

Hoe eerder: leven wordt steeds meer een herinnering
aan hoe het voelt om het je ooit te zullen herinneren.
Een loodgrijs vergeten of een bont versterven, de
restanten van een verwaaid en vernat feest.

Verloren dagen die neigen tot schaamte, een
kil en koud vervagen of verscherpen tussen de vele
buien door. Hoe meer ik mij erin ontken des te meer
heeft mijn poezie zich er allang bij neergelegd.

Wie was ik destijds toen ik je trachtte te
benaderen? Vel over been bleek je nu
je nogmaals opstond om je bed te
willen verlaten.

Je laatste adem zoals ik er nu
voortdurend op hamer op wat
nog kon als het zou –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 7 november 2016

Fotograaf onbekend " Novemberlicht "