ZWICHTEN

ZWICHTEN
Onder de klanken van Antonin Dvorak,  “ Requiem “

Aarzeling beroert de nachtelijke tuin, er moet weer
van alles. Elk kruid, elk blad vergaat zoals het een
herfst betaamt – onvermijdelijk haar Requiem,
vergeten te worden in het vermolmen.

Wat stokstijf niet wijken wil heeft haar tijd niet mee,
verliest haar aanvankelijke glans, hoe kranig ook. 

Nooit lag het zo duidelijk in zichzelf besloten als nu. 

Omdat het niet anders kon dan te zullen verdwijnen.

Wat het behelst – liggend, kruipend, opwaarts
klimmend. Een kleine revolutie die elk jaar telkens
anders van sterfte is – omdat groei dit doet,
omwille van haar dwang en drang.

Het jaar rond – en wat daarna. Het drama voltrekt
veelvuldig haar onbarmhartig mineur – telkens anders,
als was het ene gevallen blad nooit het ander – maar
uiteindelijk, kwijnend – stille getuigen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 23 november 2016

Foto @ Hanneke, van " De Gulle Aarde "

Muziek Antonin Dvorak,  " Requiem "