TE HOOI EN TE GRAS

TE HOOI EN TE GRAS

Facebookgedicht nummer 2.

Ik heb zoveel willen begrijpen. Het was het mechanisch
geploeter van de polder naar honger voor boter en vlees,
het te vroege maaien als excuus voor een nieuwerwets

verweer. De consument in het dagelijks verkeer.

Jou had ik onderschat. Voor mijn verschrikte voeten vloog
je weg op alsof er in mij ook een eendere vijand zat. Schuw
van weidevogel gru-tooh tot tu-de-ledu. Ik hoor de echo in
de welvoeglijke  eigen naam, hoe kan het ooit zo eenzaam.

Er is iets stars dat verwoed van landschap spreekt. Het
leunt zo lui als gras, het spreekt schandalig vergeefse  

bomen. Het areaal van destijds en toen kan niets meer

overdoen. Ik zoek elke poging om de stille vogels .

Het schrikt ons nog de vlucht, maar zo onzichtbaar als wat.
Een mogelijk ideaal rest hoe het vroeger ooit als Verkade

was.  Wij maken onszelf het nostalgisch plaatje compleet.

Viel het te overzien dat het ons niet in de gaten had –

 Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  woensdag 24 december 2014,  Kerstavond