EEN DOORN IN HET OOG

EEN DOORN IN HET OOG

Na een conflict

 

Wat is de eer, mijn Heer van het voornaam en pijnlijk ketsen,
de taal priemend op de tong, waarmee ik je ooit de liefde verzon
of gulzig mijn lichaam de jouwe overspoelde met een geil ja?

Het regent dat het ervan briest en de tijd is geduldig voor het
zaad…. Er trok stof uit de stoppelvelden die ik in gedachten
vruchtbaar keek. Je was weliswaar mijn liefde, ook al bleek
het evenredig het tegenovergestelde.

Wat water snakt knapt af, verhit onbewust de goed gemoedeerde
geest. Ook jij wil in je vrijheid samen garant je meester staan,
maar wat dan als samen als man en vrouw?

Ik naai je schier een oor aan, ik lach de speelse specht. Heb je hem 
de gaten dan weet je dat het niet aan de dennen ligt. Mieren zoeken
hun verkeer in het warrig krioelend vertier.

Ik bedoel je hier. Wat ik van je zoek draagt zijn vruchten sowieso.
Maar het moet nog rijpen, dauwbramen voor het plukken om
te bukken, rijper dan de rest en een lust voor wie het oogt.

 

Zonder doornen, maar dat vertel ik je ooit later –

 

Elbert Gonggrijp, zondag 5 juli 2015,  Heiloo, na geschil