SPIEGEL

SPIEGELDuindagboekgedicht 121
Uitgewerkte I-Phone opname

Wanneer een oase naar schaarste dreigt te neigen
spiegel je kortzichtig een triester geluid. Oorverdovend
dan de leemte terwijl het duin vol zelfvertrouwen
de lente doet ontvouwen, in tegenspraak 

met het meest zorgelijke scenario:

het helle paars van Reigersbek, het Kandelaartje
rood aangelopen, het narcisgeel van meeldraden in
overvloed – de Kruipwilg die zich laat gaan waar 

het jonge duin leek stil te staan. 

Hier wordt geleefd met verve, vertoont de natuur
haar ware allure. Hoezo, barre tijden? In het verstrijken
ervan reikt zij hemelhoog – hoor hoe zij luidkeels

zingt: breed uitgemeten in al haar uiterlijkheden – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 8 april 2018