MIMICRY

MIMICRY

Duindagboekgedicht 19

Uitgewerkte Smartphone opname

In een afkoelende zwoele laatste avond jaagt men Koekoeken na
de innerlijke angst zich hier met een bevuild nest te gedragen.
Er nauwelijks op beducht stipte ik die verbazing aan die
haar stilte liet doorbreken. Een roekeloos roepen, maar
ergens behoedzaam veilig verder.

Het zwerk een geleidelijk vergrijzen aan de einder alsof er in deze
apotheose een ommekeer zou zwaaien. De lucht betrokken voor een

zoveelste maal in een zomer die maar deels de kans wilde lukken.
Lege kilometerhokken vlinders en mezen het drama indachtig.

Het duin vertolkt immer zijn onmiskenbare oeuvre. Ergens nog een

Koekoek lachend om het meest. Het baldadige ei als teerling geworpen

in zijn onverbiddelijke heerschappij. Het is een wereld van dood en

verderf, maar wat let je –

Elbert Gonggrijp, PWN duinen Bergen aan Zee,  vrijdag 10 juni 2016

Foto's Elbert Gonggrijp, vrijdag 10 juni 2016