PASSE-PARTOUT I
Duindagboekgedicht 21
Uitgewerkte notitie
Hier
stilte willen beschrijven vereist het geduld
van nodeloze woorden, een terloopse gedachte
ontlokt aan een karige wind.
van nodeloze woorden, een terloopse gedachte
ontlokt aan een karige wind.
In de
struiklaag geen vader, geen moeder, geen
vrienden. Het herinnert je aan nergens, aan
nooit, aan vervlogen zomers. Thuis te zullen
komen zonder enig onthaal.
vrienden. Het herinnert je aan nergens, aan
nooit, aan vervlogen zomers. Thuis te zullen
komen zonder enig onthaal.
Het
ligt daar zo wezenlijk als het daar lag. De
vragen open, maar het duin onophoudelijk.
Schaduwen als diepe voren in de tijd.
vragen open, maar het duin onophoudelijk.
Schaduwen als diepe voren in de tijd.
Een
onafgebroken zwijgen, een pleidooi van
horen zeggen. Dat de Graspieper staccato mijmert
en het vee vervaarlijk met de koppen zwaait.
horen zeggen. Dat de Graspieper staccato mijmert
en het vee vervaarlijk met de koppen zwaait.
Mijn
blik een aftasten naar het nieuwe
kader binnen dit onverbiddelijk levensechte
passe-partout –
kader binnen dit onverbiddelijk levensechte
passe-partout –
Elbert Gonggrijp, PWN duinen Bergen aan Zee, donderdag 16 juni 2016
No comments:
Post a Comment