Monday, September 17, 2018

VERTRAAGDE TIJD

Vertraagde tijd


Om jezelf weer beginnen te herinneren zoals je was moet ik
hier zijn geweest – nee, dit komt nooit af. Wat ik van mijzelf
inzie blijft voorlopig open. Roeken in het veld dalen en stijgen
boven verlaten akkers. Hoor hun hese kreten, zie hun trage
vluchten, hun zwenken van hier naar elders.

Schijnbaar lieflijk en toegankelijk dit overwegend kale
landschap. Hier moet ik eerder hebben verbleven, toen ik
kwetsbaar was, een vragend waarom.

Nu is slechts de wind en jij mijn liefste. Wij nemen voor
waar wat wij ervan weten, wij kijken zonder blikken of
blozen. Alles kan nog, al is zoveel hetzelfde, maken de
roeken zich nog ravenzwart los van
deze ondoorgrondelijke aarde –



Elbert Gonggrijp,
Midlaren,
dinsdag 11 september 2018
Foto 1 - @ Marcel van der Kam
Foto  2 - @ Omroep West



2 comments:

Hilly Nicolay said...

Alles kan nog, zolang er leven is, liefde is.

Mooi die roeken erbij noemen.

Elbert Gonggrijp - dichter (1965) said...

Het is een aautobiografisch gedicht toen ik geestelijk nog aardig in de put zat en daar therapie voor had. De roeken waren daar destijds ook al. Een mooie metafoor voor ellende. Nu ik weer terugging naar de plek waar ik ooit gewoond heb in Groningen kwam ik ze weer tegen, maar vanuit een geheel andere situatie....