Bij heldere hemel

BIJ HELDERE HEMEL

Voor Conny

 

 

Wij fluisterden zacht. Er waren namen
opgestaan. Het regende regen, het vloekte
een zondag, er mocht niemand nog naar
buiten. 

Alles werd oud, alles wilde bewegingloos.
Verbitterde hortensia’s dropen af in dimmende
stilte. In de ligusters het laatste welbehagen. 

Is er nog sprake van een ooit te zullen vinden?
De ramen beslaan  en de afbladderende hekken
willen weer  gesloten. O, als maar niet de limonade
en de venijnige wespen.

Hier is het moeilijk je zo achter te laten. Er was
van ons kennis genomen, wij bleken ineens
gewoonlijk van elkaar te houden, een

voorbijgaande zomer lang. Wij  gingen
door en waarom eigenlijk ooit een vraag. 

Wij bleven immers hetzelfde. Wij schudden
steeds dezelfde kaarten, speelden immers
steeds hetzelfde spel. 

Het is mooi foto’s kijken, gedichten schrijven,
van de schaar papier bedrijven. Ach, wat als de
liefde ooit zonder? Het atelier is zo vanouds,
het kent geen haast, schenkt thee en zocht
gezelligheid. Het weet ons immers graag. 

Het eerste licht ontwaakt, weet wie wij samen
altijd zijn geweest. De gastvrije warmte, de
uitnodigende warmte voor al wat tussen
lakens leeft. Er hoeft niets anders dan dit
gevonden te worden. 

 

Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zondag10 augustus 2014