HEJIRA

HEJIRA

Associatief gedicht tijdens het beluisteren van Joni Mitchell

Koude schildert de ijselijke winterbloesems. Ik kijk nergens naar,

ik ben voorzichtig in mijn kabbelende woorden, ik weet jou hier
aarzelend de kalende takken, ik weet jouw het weifelend venster,

ik wacht mij zo duidelijk af.

De sluierende regen lispelt zondag, de glijdende vooruitzichten

halen hun dagelijkse koffie en krant.  Ik weet mij hier in de
uitnodigende vriendelijke tuinen, de belofte aan later.
Hoe lieflijk kun je zijn als ik je niet verwachtte?

Vertel jij mij het verhaal dat ik begin waar jij mij had verlaten,
het eenzaam spoor, de treinen naar een onverwacht elders,

een vroeger dat je bedacht, maar niet kende? Ik wil je hier

de ontmoeting en je dan weer zo duidelijk aanwezig.

Stilte hangt een mistige deken, ik vouw mijn weemoedige

handen, ik zet mijn omslachtige voeten, er is een aarde, niets
onthuld, er heerst een raadselachtig donker, maar niets

hoeft doorgrond, wij zijn slechts hier.

Ergens speelt een welbekend deuntje, zij zingt een gemoedelijke
vrouw, waarom nog de zorgen dat ik jou nooit meer, waarom?

Jij komt binnen, een schaal gevuld met liefde, jij schudt de
comfortabele kussens. Kom zeg je, kom hier, er is nog tijd –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 21 februari 2015