De altijd aanwezige suggestie

De altijd aanwezige suggestie van in zichzelf verdwijnen

Met dank aan gedicht “ Punt “ Albrecht Schermer
en de poëzie van Hannah Duchamp

Zo vluchtig de pennenstreek in de nacht. Wat ik nu voor waar

aanneem is morgen een fantoom, beitst prikkelende pijn, rest

het vage vermoeden dat er toen nog in dat ene vorige uur

iets uitermate briljants.

De tijd een harde diamant van het onoordeelkundig slijten.
Het zwaard van Damocles dat boven de sterfelijke zaken
hangt. De Tantaluskwelling van het nimmer toereikende
begrip.

Hier bepaalt de zwaartekracht de wetten. Hier ademt de

slapende kat zich een getijde. Hoeveel stiller in zijn
vorm dan mijn amechtig zwijgen.

Ik filosofeer mij de zoveelste vergissing dat het leven

maakbaar zou zijn. Een stoicijnse Ficus leeft toch

wel verder in zijn innerlijke ouderdom.

Ik verschuif mijn planetenstelsel voor lichtjaren
hetzelfde. Een schijnbaar standpunt voortrazend in

mijn voortdurende gedachte.

Ik ben mijn verdwijnpunt aandachtig. Zo duw ik de

Gordijnen opzij voor deze toekomstige ochtend en
herinner mij niets van al het overige.

Dat de Merel fluit en het water
kookt voor een vers kopje thee –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  dinsdag 28 april 2015,  2.56 uur