SATIE AUJOURD'HUI

Satie aujourd’hui

Je had het koud, maakte aanstalten te gaan slapen.

Kom bij me, zei je, knuffel mij nog even, ook al ben ik  

al zo moe. Zo heb ik naast je gelegen, je dommelde in, 
ik sloop zachtjes weg, zocht de huiskamer op, daar
was stilte. Daar dimde de uiteindelijke wereld.

Ik wist niet wat ik zocht, ik vond Satie in doordachte
maten. Het was alsof het bijna niet de vingers van
de pianist verliet. Hij speelde meditatief, hij was een

Hollander, een aarzelende bedaarde lange grijze.

Het was weer even de tijd van mij en mijn danig

vertwijfelde moeder, allebei zo evenveel op zoek.

De wereld een vraag, maar de muziek een vage

herkenning van het verkennen, een oude nooit

bestaande tijd.

In het raam groeit de nacht, doemt de reflectie van

mijn droevig silhouet. Kon ik mijzelf uittekenen, het

werd een nooit eerder vermoede gestalte van nu,

een jarenlang imago van het naarstig pogen.

Jij haalt adem, ik hoor je nauwelijks, maar je bent
er alsof er altijd vrede. Vanuit een ooghoek sla
ik je gade, ja, dit ben je. De liefste, maar hoe
sereen en afwezig dan ook.

Waar is mijn moeder, waar is de tijd. Niets komt
ooit terug, dat is zeker. Wat je nooit dacht te
geloven heeft nu verbazingwekkend vorm,
weet zich een vreemde gedaante.

Daar lig je. Het zoeken moe weet ik mij hier in
deze vastbesloten leegte. Is er meer dan dit
gelukzalige verdriet van niets meer te hoeven

missen?

@ Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  maandag 20 april 2015 

@ Foto's Elbert Gonggrijp,  Alkmaar maart/april 2015