NOCTURNE

NOCTURNE

Hoe het stilaan donker wordt, beelden overgaan in
geluiden. Hoe een vogel zich klapwiekend verbergt
in de struiken, in het duiden wordt vergist. Hoe
alles wordt vermoed, geen hand voor ogen.

Bij het zingen weet ik het zeker. Hij is zoveel nacht
nu, maar meedogenloos van lied en silhouet. Een
aanhoudend melancholiek subject, een zoveel
verder dromen. Ik kan hem telkens horen.

Tot hij vertrekt. Een nieuwe dag voor later
als jij weer dreigt op te staan. De schemer een
vergevingsgezinde moeder voor het moment
dat alles sluimert tot je het vergeet –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zaterdag 1 juli 2017