OM DE DOOD HEEN

Om de dood heen

Om de dood heen zwijgen stenen hun krassende
namen, klinkt verdriet gebroken vlinders, vormen
brokstukken bevroren beelden van jouw
stilstaand heden.

De herinnering een tergend vergeten, een opschuiven
naar steeds meer leegte, een volharden in hoe je ooit en
eerder, maar vergeefs. In het groen gelegen. Alsof jij
je vlijde, de glimlach nog op je gezicht.

Ik zou je bloemen, ik zou het je dagelijks. Maar het
verleppen, de zoveelste vragen waarom jij niet hier,
hoe dit in Godsnaam. Jij was niet meer over te doen,
jij was het blijvend verdwijnen.

Het is voortaan slaap waaruit je nooit meer
ontwaakte. De bloemen herschikt en het onkruid
gewied om mij op jou te bezinnen –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 23 maart 2018