Alsof er ooit liefdadigheid. Het is dribbelen voor je
leven, stoïcijns wachten op je gading, hakken in het
levenloos kadaver. De strandlopers, de meeuwen
en de kraaien. Ze weten er allemaal van. Het is
een hardvochtig leven van eten en gegeten worden.
Er is niets zo bedrieglijk als het grijs van heimwee of
het platgeslagen beeld zonder afgebakend uur, zonder
enig spoor van tedere genegenheid. O, de eindeloze
gedachte dat ik mij voorbij de tijding van de bruuske
golven, de woeste branding mijzelf te boven.
Wat is de zin, wat is de werkelijke zin van mijn
mijmering mijzelf hier aanhoudend te blijven
herhalen dat ik ooit hier. Het hapert aan uitzicht,
het vergeet zijn origine. Hoezo, mijn hang
naar mijn voormalige evolutie?
De handen diep weggestopt in de zakken en de
mistroostigheid die ik niet vertalen kan in een
werkelijker besef van het waarom -
Elbert Gonggrijp, Egmond aan Zee, strandpaviljoen " De Uitkijk ", maandag 11 januari 2016
No comments:
Post a Comment