DON QUICHOT

Don Quichot

Ach, de lente. Hoeveel schonen moet jij je
bevechten, hoezeer de wind te beslechten hoe
onmogelijk ook? Ergens bloeit zij, onbereikbaar
de meest schone liefde. Ontoegankelijk
vooralsnog.

Je verliest bijkans je verstand voor vermeende
idealen. Fier als een dappere Merel van de daken,
de bloemen in het verschiet. Maar de hevige

koude, de bevroren aarde.

Wanneer de strijd gestreden als niets
nog uitzicht biedt op beter? Ergens vang je
heldhalftig aan, koortsachtig van een
vermeend vooruitzicht.

Noem haar de liefste, ze heeft
geen naam, ze is het gerucht van
leven en lucht, zij is het licht
dat op de dingen ligt –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 24 fevruari 2018