TOEVLUCHTSOORD

TOEVLUCHTSOORD
Duindagboekgedicht 90
Uitgewerkte Smartphone opname

Dit wil ons verblijf. Terwijl de wind ongenaakbaar aan de
glooiende duinen sjort oogt het licht aaibaar. Zij weet zich
door wolkenranden omzoomd. Waarom niet een leefbaarder
gebied gewenst, een toevluchtsoord, een mildere lente?

De natuur zwoegt, steunt, rilt, gaat gebukt onder mogelijke
zorgen, een ijzige lucht. Elke aanvang staat pas te beginnen als
er enigszins grond tot ontkiemen, als warmte langzaamaan
het stugge zand verovert. Als blijven volharden wordt.

Jakobsladders zingen voorlopig hun behaalde jubeltoon.
Het mankeert ons aan gevestigd geluk, aan een zekere mate
van betere tijden. Slechts tussen de regels door wordt
ons een nieuwe toekomst toegefluisterd –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
zondag 11 februari 2018