DARWIN

DARWIN

Het wervelt strengen. DNA morst stukjes informatie.
Het huisje zegt krak, een vogel ligt met zijn pootjes naar
boven. Alles moet weer over, torent groen de hoge
bomen tot in de late herfst.

De tuin leeft met mij mee, kent als vanouds mijn
misere. Waarom steeds geboren te worden nu de orde
een ogenschijnlijke is en niet bestand tegen overmorgen.
De restanten de vruchten van een gerijpte ouderdom.

Ik veeg de dood bijeen en bezem de vloer. Waar
haar missing link te ontdekken. De hiaten maken een
God geloofwaardig. Als zij van zichzelf een huis zou
zijn hoeveel filosofie zou zij kunnen bevatten.

Π een getal zonder al teveel woorden. Wat wij
niet zien kan ik niet weten. Het wemelt en krioelt
ervan, maakt onzichtbaar wat je besefte.

In de atomen de oneindige ruimte.
Ongehoord de oorverdovende
stilte die ik achterliet –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 28 mei 2017

Foto van Paranoia Magazine