AANBLIK

Aanblik
Uitgewerkte I-Phone opname

Eén te willen worden met wat voortdurend
op de vlucht de herfst tot kaalte dwingt – bladeren
anoniem in grote getale op het troebele water.
Intieme vreemden.

Meeuwen die gekscherend hun luchtruim
exploiteren, het boosaardige veinzen van een
aangenaam verpozen, het loslaten van al

wat tijdelijk is.

Het dwarrelt uit de bomen. De wind grimast
haar diepe kerven, haar ongenadig striemen in deze
ontoegankelijke omgeving, in het vergeelde
buigzaam riet.

Er zo naast te staan terwijl het grauwe licht
buldert in de wolken, een bedroefd gezicht, maar
wat deert het. Je keert huiswaarts en je vergeet
wat je achterliet –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
bankje Slotgracht Egmond aan den Hoef,
dinsdag 20 november 2018