VERHEVEN

Verheven

Ruim baan bevolkt laagsgewijs de lucht. Het is
zo’n jaargetijde dat de wereld nog een vraag, ergens
ertussen in, slapen en ontwaken, blijven,
gaan of komen.

Hier en daar de vergankelijke kruiden, vlammend
riet, dobberend kroos maar zie! Het duizendblad schermt
bloesemwit in luid gejuich, een schel bazuinen.
Alsof niets het deerde.

Een verlate schelmenstreek waarin ooit eerder
de zomer nog laatste toetsen beroerde, rumoerig van
spektakel, later door winter afgeknot en afgesnoerd,
een vermaledijde idylle.

De kauwtjes ronddwarrelende bladeren op de
vlucht, mijn inktzwarte tijd voorbij. Ik maan mijzelf
tot kalmte nu ik mijn ware glans herken. Een
eigen zonsopgang die sluimerde.

Laat gaan wat afscheid neemt. Mijn wilde zwaan
wil vertraagd zich in het luchtruim verheffen.

Onhoorbaar, de vleugelslag verstomd om

eindelijk weer vrij te zijn –

Elbert Gonggrijp,
GGZ wachtkamer,
Alkmaar,

maandag 12 november 2018