Oud Zeer

OUD ZEER

KNNV excursie Den Oever

 

Ik kom  mijzelf dikwijls tegen. Het is een zilte droogte,
het is de neiging tot valse nostalgie. De boten komen
uiteindelijk thuis, er is een haven van sleeptouw,
ruw afbladderende verf, de hongerende roest,

het onaf latende oud zeer, de geur van verse vis

maar o zo onmogelijk dood. 

Tussen het nauwelijkse basalt de nijvere poging tot
groei. Als je je handhaaft ben je jaren her verder.

Ach, als de onfortuinlijke tijd. Het riet wuifde,
de asters zochten een nogmaals houvast. Het verrast,
telkenmale. Een voorzichtige glimp van het ga ons

immer goed, maar tegen beter.

Er kon een vluchtplaats voor velen. De kop tussen
de veren of een wanhopige toekomst. Er kan zoveel
stilte, zij zwijgen ervan. Maar de plevieren. Zij hebben
hun uiterst klagen tot heimwee, weten de hoogst
pijnlijke vorm het willen missen. Zij weten van een

mogelijk heimwee naar later.

Ik klaag niet. Ik kan kijken wat ik wil. Niets hoeft, ik
hoef nooit te streven, ik ben geluk. Ik hoef nooit verder,
heb aan alles evenveel genoeg. Er hoeft geen vrede
De zee onvermijdelijk van beweging. 

Hoezo thuis? De meest toegankelijke haven
maakt mij elders, in een voorlopig uitzicht op meer.

De meeuwen hebben hun herhaaldelijke onrust, ik
vergeef hen, ik weet nergens van. Door de ogen van
de voormalige schipper de meest mogelijke vangst.
Zal ik blijven of erop zullen wachten? –


Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  woensdag 17 september 2014