MOCHT HET ZO ZIJN

Mocht het zo zijn

 Jij verontschuldigde je hoe je poëzie maakte 

door er louter over te schrijven. In feite kwam er
nooit iets van terecht, moest je het later herlezen
om het te kunnen vergeten. Waarnemen had je
aan het denken gezet, wat zou het.

Jij bleef schrijven tot heimwee verwelkte tot
zijn roos, wachten geduld werd, liefde een broos
lichaam om in onder te duiken, jij de dag weer
fris over kon doen. Zo zongen de vogels al
luidruchtig hun belofte.

We konden het als muziek laten klinken, zoals
die cello uit het hart van het hout geboren, maar
wat wij ook zochten wij vonden slechts wind.
Hieruit een toon te vormen, ouder dan deze
vergankelijke wereld, melancholieker
dan de geest zelf.

Zouden wij de kleinkinderen net zo oud kunnen
laten worden als die oude bomen, zij reikten tot ver
in hun stramme stammen, kromden zich even
vervaarlijk, bogen zich triomfantelijk,
waren zij niet zoveel hoger dan wij? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 11 januari 2019