NAAKT

NAAKT

Sprokkelen….

 

Het hoeft niet gezegd, wij zijn naakt, het is winter, wij hebben
zoveel meningen, hoe zal het zich meten, het waant zich zeker,

maar de kraaien. Wij willen gekend, maar wij denken onszelf
overal de twijfel, want wat zijn wij nu helemaal? 

Het heeft het hart op de tong, maar weet zich verloren in alle
richtingen van de weloverwogen anekdote.  Waar vinden
wij de o zo benodigde opinies om vanuit het bescheiden
wezen het verhulde medeleven van de dichter? 

Nee, dan de zorgvuldige woorden af te richten. Waar zal ik ze

laten horen, wanneer schiet ik  verantwoord mijn pijlen? Ik boog
mij hoog van bescheidenheid, een heuse keizer die schaamteloos

van kleren spreekt. Wie of wat te zijn in de menigte. 

Ik ben de dichter, dus ben ik vele dichten lichter nog steeds wie 
ik tracht te willen zijn.  Zie! Ik bespeur een geluid! Ik vang haar

argeloos een mogelijke verstrekking tot gevolgen. Ach, hoe

beroemder ik in mijn ogen van de enig mogelijke noodzaak –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  zondag 4 januari 2015