WINTERGAST ONVERWACHT

WINTERGAST ONVERWACHT

Over de onberekenbare Tjiftjaffen in onze tuin

Verrast wat zich niet weten laat, de lege aanwijzing
waarom. Een verwinterd begin van het willen zeggen,

maar hoe dat in woorden. Ergens zijn er de verguisde

vogels, zij blijven miniem hun verloren ziel de baas.

Het waagt zich elke dag, maar het zwerft gastvriendelijk
dichterbij. Zal ik ooit het onwerkelijke aanvaarden dat ik

nooit tevoren hetzelfde mij trefzeker wist. Alvorens de
prille lente de monotone zang nog barrevoets achterwege.

In het schriele tsjirpen vind ik polshoogte de onbezwaarde
dennen. Er blijkt zo uitgeweken tot ware vrinden met elkaar,

de dansende muggen en overige tot maal. Ik besta, ik vergaap
mij aan hun onverschillige nonchalance.

Geen storm of regen te kil. Het is naarstig vinden zolang het

onvoorwaardelijke oog geen verwachting,  de summiere
vierkante centimeter de kameraadschap en de o zo
ongedwongen ijver bij elkaar. Ik bevestig hun ritueel.

Hoe nieuwsgierig de zachte innerlijke drang om toch te

mogen blijven zolang. Dat het nimmer vriest en tijd voor

trek naar elders overbodig. Zolang ik heb te blijven

verblijven zij. Hoogachtend, mijn kornuiten Tjiftjaf –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 24 januari 2015